Title : I just wanna love you
Chapter : 8
Pairing : Percival x credence
Warning
: ฟิคเรื่องนี้ไม่มีพล็อต ไม่มีเนื้อเรื่องตายตัว
ถ้าสับสนมึนงงตรงไหน บอกเรานะคะ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะ
………………..
I just wanna love you
แมรี่ยังไม่ตาย
ตอนนี้หญิงสาวถูกจับแต่งตัวเรียบร้อยและทำแผลเรียบร้อยโดยคนที่ทำเธอนั่นแหละ
เพอร์ซิวัลกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะทานข้าวตรงข้ามกับแมรี่ที่ยังคงสลบไม่รู้เรื่องรู้ราว
ชายหนุ่มทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งนิ่งๆมองเด็กหนุ่มทำอาหารเย็น
กระทั่งเครเดนซ์ยกอาหารต่างๆมาวางบนโต๊ะแล้วหย่อนก้นนั่งข้างแมรี่
“ผมมีอะไรจะแนะนำคุณอย่างนะ
ถ้าอยากจะไป ไปตอนนี้ เพราะหลุดจากคืนนี้ไปคุณจะไม่มีวันได้หนีอีก”
เครเดนซ์เท้าแขนไว้บนโต๊ะแล้วช้อนดวงตากลมมองคนรักที่ดูตกใจจนทำอะไรไม่ถูกตั้งแต่ที่เขาอุ้มร่างเล็กเข้ามาในบ้าน
ถ้าหากเพอร์ซิวัลจะรับไม่ได้เขาก็เข้าใจ ถ้าหากเพอร์ซิวัลจะแจ้งตำรวจจับเขาตอนนี้เขาก็ยินดีเช่นกัน
“ฉันอยากรู้ว่าเธอทำทำไม?”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเย็น
“ผมไม่คิดว่าอยากจะบอก”
เครเดนซ์ส่ายหน้าหลบตาชายหนุ่มก่อนลงมือหั่นไก่ตัวโตที่อบด้วยสมุนไพรให้เพอร์ซิวัลก่อนหั่นให้ตัวเอง
“ผม..รักคุณนะ รักมาก และผมรู้ว่าคุณก็รักผม แต่ผมไม่คิดว่าคุณจะรับผมได้กับเหตุผลงี่เง่าๆที่ทำให้ผมกลายมาเป็นแบบนี้ได้”
มือบางสั่นน้อยๆเหมือนกำลังมีเรื่องที่ทำให้กังวลอยู่ในหัว
นัยน์ตาสีสวยวูบไหวมองเพอร์ซิวัลที่นั่งฝั่งตรงข้ามก่อนมันจะหลุบต่ำมองชิ้นไก่ในจานแทน
“ลองบอกมาสิ”
เพอร์ซิวัลพยายามพูดอย่างใจเย็นกับคนตรงหน้า เพราะเขาไม่รู้ว่าอาการผิดปกติของเด็กหนุ่มมันเป็นยังไง
เขาไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มจะคุ้มคลั่งได้ถึงขั้นไหน
และเขาจะไม่เสี่ยงทำอะไรที่คิดว่าเป็นสาเหตุของการผิดปกตินั่น
“อย่าพยายามคุณเลยเกรฟส์
ตอนนี้คุณมีสิทธิ์แค่เดินออกไปแจ้งตำรวจตอนนี้ซะ”
ใบหน้าของเด็กหนุ่มพยักเพยิกไปทางประตูที่อยู่ด้านของเพอร์ซิวัลแต่ดวงตายังคงจดจ้องที่ใบหน้าคมก่อนจะค่อยๆมองไปที่ริ้วรอยต่างๆบนใบหน้าชายหนุ่มอย่างหลงใหล
“เครเดนซ์..ฉันแค่อยากรู้
ถ้าฉันรู้ฉันอาจจะช่วยอะไร...”
“ไม่มีใครช่วยผมได้
นอกจากตัวผมตอนนี้ คุณเกรฟส์..ถ้าคุณไม่ไป ผมจำเป็นต้องทำร้ายคุณ
เหมือนที่ผมทำกับเธอ เพราะผมไม่สามารถควบคุมตัวเองได้นานนัก คุณเข้าใจใช่ไหม?
ผมรู้ว่าคุณเข้าใจ และผมกำลังควบคุมตัวเองต่อไปไม่ไหวแล้ว”
เด็กหนุ่มพูดแทรกเพอร์ซิวัล มือขาวกุมกันไว้ราวกับพยายามให้มันอยู่นิ่ง
ดวงตาสีนิลของเครเดนซ์เบิกกว้างมองผู้บริหารหนุ่มอย่างน่ากลัว
“คุณอาจจะตกใจที่ผมเป็นแบบนี้
ตอนที่ผมอยู่กับคุณ ผมไม่ได้เป็นแบบนี้ ใช่
เพราะการที่ต้องมาเจอหน้าเธอคนนี้ทำผมกำลังจะบ้า และมีความสุขไปพร้อมๆกัน รู้อะไรไหม?เวลาที่ผมเห็นเลือดสีสดกำลังไหลออกจากแผลบนหนังเหี่ยวๆของเธอ
มันโคตรจะมีความสุขเลย แต่ถ้าเลือดนั่นเป็นของคุณ
ผมสาบานกับตัวเองไว้เลยว่าถ้ามันเป็นยังงั้น หัวสมอง..ของผม
จะไม่อยู่ในกะโหลกของผมอีก...ต่อไป เพราะฉะนั้น ได้โปรด ไปซะ ไม่อย่างนั้น คุณจะได้ตายทั้งเป็นเพราะผมจะจับคุณพันด้วยลวดหนามไม่ให้คุณไปไหน
แล้วกรีดเอ็นที่ข้อเท้าของคุณออกมาพันที่ลวดหนามนั่นอีกที แล้วจะไม่ใช่แค่นั้น..คุณเกรฟส์
คุณเห็นผู้หญิงข้างๆผมไหม? ใช่ คุณเห็น แน่นอนสิ คุณเห็นเธออยู่..แล้วฟังผมอยู่
เธอคันมากๆ คุณจะรู้สึกดีถ้าเข้าไปอยู่ในตัวเธอ โอ๊ะ! ไม่ใช่เข้าไปแบบนั้น ขอโทษที เพราะการเข้าไปแบบนั้นมีแค่ผมที่ทำได้ ฮะ
ที่ผมหมายถึงคือ เนื้อของคุณถูกเธอกลืนลงท้อง แล้วถูกย่อย น่าสนุกนะ คุณว่าไหม?
ใช่ คุณคิดว่ามันน่าสนุก ใช่ ผมรู้..มาลองเลยดีไหม? ไม่น่าถามแหะ ต้องทำเลยสิ ...จะไปไหนคุณเกรฟส์?”
ระหว่างที่เครเดนซ์กำลังร่ายยาว
เพอร์ซิวัลรู้ว่าเขารับไม่ไหวอีกต่อไป
เขาค่อยๆลุกขึ้นแล้วเดินถอยหลังไปทางประตูช้าๆ
ดวงตาคมของเพอร์ซิวัลมองไปที่คนรักที่มองไล่สัดส่วนของเขาพลางพูดเกี่ยวกับที่จะทรมานเขายังไง
ดวงตากลมตวัดขึ้นมองชายหนุ่มที่ตอนนี้อยู่ตรงหน้าประตูก่อนจะแย้มยิ้มออกมา
“ขอให้คุณโชคดีครับ
ที่รัก” เครเดนซ์ยิ้มกว้าง
ยิ้มอย่างสว่างไสวราวกับแสงอาทิตย์ในหน้าร้อนทำเอาเพอร์ซิวัลเผลอคิดว่าภาพเครเดนซ์ที่จ้องจะฉีกเอ็นเขาเป็นภาพลวงตา
แต่ก็แค่เผลอ
ร่างสูงสะบัดหัวไปมาไล่ความคิดว่าเครเดนซ์ยังเป็นเด็กหนุ่มใสซื่อของเขาออกจากหัวก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตูแล้วรีบวิ่งไปที่รถ
แต่แล้วเขาต้องชะงักและกัดฟันแน่น เมื่ออยู่เขาก็คิดถึงใบหน้าหวานที่ยิ้มอย่างสดใส
และดวงตากลมที่คอยมองเขามาตลอด
บ้าจริงๆเลยว่าไหม
เขาเห็นรถของเขาอยู่ตรงนั้น แค่เดินไปไม่กี่ก้าวก็ถึงแต่เพอร์ซิวัลเลือกที่จะหันหลังกลับ
และเปิดประตูเดินกลับมาหาร่างโปร่งที่นั่งเหม่อลอยหันหน้าไปทางหญิงสาว
ถ้าถามว่าทำไม?
เพอร์ซิวัลตอบได้แค่ว่าเขาทิ้งเด็กหนุ่มให้อยู่แบบนี้ไม่ได้
ต้องมีคนช่วยเด็กคนนั้น
เครเดนซ์เหลือบมองชายหนุ่มที่นั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขาก่อนขมวดคิ้ว
แต่เพอร์ซิวัลไม่สนใจก้มลงทานชิ้นไก่เย็นชืดที่เครเดนซ์เป็นคนหั่นให้ก่อนหน้านั้น
“วันนี้ได้งานไหม?”
เพอร์ซิวัลถามทั้งๆที่ไม่ละมืออกจากอาหารตรงหน้า
เครเดนซ์เค้นหัวเราะออกมาเบาๆก่อนจะตอบ
“ไม่ครับ ผมยังไม่ได้ไปหาเลย”
“งั้นพรุ่งนี้ก็ว่างใช่ไหม?”
“ครับ”
“ไปกับฉันนะ”
“จะพาผมไปหาหมอใช่ไหม?”
เพอร์ซิวัลชะงักก่อนจะเงยหน้ามองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่กำลังมองเขาพร้อมกับน้ำตาที่เอ่อล้น
“ใช่”
ทั้งโต๊ะตกอยู่ในความเงียบ
จนกระทั่งแมรี่ตื่นขึ้น เธอครางในลำคอก่อนยกมือขึ้นกุมศีรษะที่มีผ้าพันแผลอยู่
“ตื่นแล้วก็ทานอาหารเย็นนะครับ”
เครเดนซ์ใช้ส้อมจิ้มชิ้นไก่ที่หั่นไว้พอดีคำจ่อปากหญิงสาว
แต่ดูเหมือนสติเธอยังกลับมาไม่เต็มที่นักเลยไม่ได้อ้าปากรับได้แต่มองไปรอบๆจนสะดุดกับชายหนุ่มร่างสูงคนรักของหลานชายตัวเอง
“แกได้สิ่งที่ต้องการแล้วนี่เครเดนซ์
ทำไมยังไม่ปล่อยฉันไปอีก”
หญิงสาวก้มลงมองมือตัวเองที่ปกติมันจะถูกมัดด้วยเชือกเส้นหยาบแต่ตอนนี้มันเป็นอิสระ
เธอหันไปมองเครเดนซ์ที่กำลังมองเธอด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“คุณรู้ดีอยู่แก่ใจ”
แมรี่ตัวสั่นเทิ้มเมื่อเครเดนซ์พูดจบประโยคก่อนจะร้องไห้ออกมา
เธอพล่ำพูดแต่คำขอโทษแต่เด็กหนุ่มได้แต่ฟังแล้วเงียบ เพอร์ซิวัลที่ไม่เข้าใจสถานการณ์ระหว่างทั้งสองก็ได้แต่นั่งมองเงียบๆเช่นกัน
“สำนึกผิดเหรอครับ?”
เครเดนซ์พูดขึ้น
ก่อนจะประคองใบหน้าของหญิงสาวขึ้นมองที่เขา เธอพยักหน้าเบาๆ
“งั้นทำไมครับ?
คุณทำ..ทำไม?”
“ป้าขอโทษ ป้าแค่ไม่อยากให้แกคบกับเขา
ป้ารักแก รักแกมากๆ รักมากเกินไป ป้าอยากให้แกอยู่กับป้าตลอดไป ป้าขอโทษป้าผิดเอง”
“หึ..”
แมรี่มองเด็กหนุ่มที่เค้นหัวเราะออกมาเบาๆอย่างไม่เข้าใจ “แค่นั้นเหรอ? ป้าทำร้ายผมขนาดนั้นเพราะรักผมเหรอ?
คิดว่าผมรู้สึกดีเหรอที่ป้ารักผมในความหมายนั้น
คิดว่าผมจะรักป้ากลับแล้วไม่มีวันกลับไปหาเขาเหรอ งั้นเหรอ? แล้วดีไหมล่ะ
ผมกลายเป็นแบบนี้ เป็นคนบ้าควบคุมตัวเองไม่ได้ แล้วเกลียดป้า ดีไหมครับ?”
เครเดนซ์เหยียดยิ้มมุมปากมองผู้เป็นป้าที่กำลังร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลัง
มือบางบีบเข้าหากันแน่นไม่ให้สั่นไปมากกว่านี้
น้ำตาที่เครเดนซ์เกลียดกำลังไหลออกจากดวงตากลมของเขาอย่างห้ามไม่ได้
“คุณทำให้ผมเกลียดทั้งคุณ
เกลียดทั้งตัวเอง รังเกียจตัวเองที่เผลอรู้สึกดีกับการกระทำของคุณ แต่แม่งก็แค่รู้สึกดีแค่กาย
แต่ใจผม..ผมเจ็บ หัวของผม..ก็เจ็บ
แล้วผมต้องบังคับให้เขาต้องมาเจอเรื่องแย่ๆแบบนี้ ผม..ผม.” เด็กหนุ่มพูดไม่ออก
ฟันขาวกัดปากอวบแน่นๆระคนนึกคำพูดไม่ออก
“ป้าขอโทษ..”
แมรี่ก้มหน้าลงร้องไห้กุมมือขาวหลานชายไว้แนบอกแต่เครเดนซ์สะบัดออก
“ผมก็ขอโทษครับ”
.
.
แล้วเลือดสีสดก็กระฉูดออกจากคอของแมรี่ที่มีมีดหั่นไก่ปัดอยู่
ดวงตาสีเทาวูบไหวเล็กน้อยก่อนที่มันจะสงบลงและไร้ประกายในที่สุด เครเดนซ์ดึงมีดเล็กนั่นออกจากคอขาวช้าๆก่อนจะกระหน่ำแทงเข้าไปในจุดเดิมซ้ำๆก่อนจะปักมันลงบนศีรษะของแมรี่
เด็กหนุ่มก้มลงเอาหูแนบกับอกผอมของหญิงสาวแล้วถอนหายใจออกมา
“ขอโทษจากใจจริงๆครับป้า
เอาล่ะ”
เครเดนซ์พยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วเดินไปหยุดยืนอยู่ด้านหลังของเพอร์ซิวัลที่นั่งนิ่งเมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า
เสียงหายใจติดขัดของชายหนุ่มทำให้เครเดนซ์ดีใจ
อย่างน้อยคนแก่กว่าก็ไม่ได้ตกใจจนหัวใจวาย
“ผมรู้ว่าคุณตกใจ
คุณเกรฟส์ แต่ช่วยขับรถไปส่งสถานีตำรวจหน่อยได้ไหม?”
.
.
.
เพอร์ซิวัลขับรถพาเครเดนซ์ไปสถานีตำรวจ
โดยมีที่มือของเด็กหนุ่มมีเชือกรัดไว้อยู่ เขาทิ้งศพของแมรี่ไว้ที่บ้านคิดว่าพอแจ้งตำรวจแล้ว
พวกเขาคงมาจัดการกันเอง
“เธอแน่ใจเหรอ?”
คนแก่กว่าถามทั้งๆที่รู้คำตอบจากใบหน้าเรียบนิ่งของคนข้างๆ
“ครับ..ดีที่สุดแล้ว”
เครเดนซ์ก้มหน้ามองมือตัวเองที่กุมกันไว้แน่นจนชื้นเหงื่อก่อนเงยหน้ามองทาง “เรื่องนี้มันไร้เหตุผลจนน่าหัวเราะเลยใช่ไหมล่ะครับ
ป้ารักผมแต่กลับทำร้ายทั้งร่างกายและจิตใจผม จนผมเสียสติและทำร้ายเธอตอบ
ตอนที่ผมกลับไปหาคุณน่าจะลืมไปซะ แต่ผมกลับมาทำร้ายเธออีก แต่คุณก็ดูตกใจแค่นิดเดียวไม่ถึงขั้นสติแตกไม่เหมือนที่ผมคิดไว้ทั้งที่เห็นผมกระซวกป้าแท้ๆของตัวเองด้วยมีดหั่นไก่จนกลายศพแท้ๆ”
เด็กหนุ่มมองทางไปเรื่อยพร้อมกับพูดเสียงใสเหมือนเป็นแค่เรื่องธรรมดาที่ใครเขาก็ทำกัน
ต่างจากเพอร์ซิวัลที่แทบกลั้นหายใจตลอดทางเพราะภาพที่เห็นร่างโปร่งยกมีดขึ้นสูงแล้วกระหน่ำแทงผู้เป็นป้านับครั้งไม่ถ้วนยังติดตา
.
.
.
เพอร์ซิวัลพาเด็กหนุ่มเข้าไปยังสถานีตำรวจ
ณ เวลานั้นเป็นช่วงค้ำมืดจึงไม่มีผู้คนสัญจรไปมาซักเท่าไหร่นักและตำรวจก็อยู่เวรกันน้อยคน
เขาเข้าแจ้งความเรื่องที่เห็นคนรักของตัวเองแทงป้าแท้ๆของเด็กหนุ่ม
เครเดนซ์ยินยอมโดยจับ และเมื่อถึงรุ่งเช้าพวกตำรวจก็พากันไปตรวจสอบพื้นที่เกิดเหตุและทำแผนการสารภาพ
ส่วนเขาก็ได้แต่ให้การในโรงพัก
.
.
เครเดนซ์ต้องไปอยู่ในเรือนจำเป็นเวลาหลายสิบปีแล้วต้องเข้ารักษาอาการทางจิต
ส่วนเพอร์ซิวัลก็กลับไปทำงานและใช้ชีวิตเหมือนเดิม
แทบจะลืมทุกอย่างเกี่ยวกับเด็กหนุ่มแต่เขาจำได้ว่ารักเครเดนซ์แค่ไหน
และจำได้ว่าเครเดนซ์ฆ่าป้าของตัวเองยังไง ผ่านไปหลายปีภาพที่ของเหลวสีสดกระเซ็นเปรอะเปื้อนดวงหน้าขาวยังฝังอยู่ในหัว
บางที..เขาอาจจะรักเครเดนซ์ที่เป็นแบบนั้นมากกว่าก็ได้
-END-
Note : จบเถอะ มันมาไกลเกินไปจนกู่ไม่กลับแล้ว เป็นฟิคที่ไร้เหตุผลโคตรเลยว่าไหม
แย่ๆ ต้องขอโทษด้วยนะคะ สนุกไหมเราไม่รู้เนอะ แต่เราสนุกมาก มันสุดโต่งและงี่เง่าจนเราคิดไม่ถึงอ่ะ
ตอนเขียนบทพูดของเครเดนซ์นี่แบบ โอ๊วว ฮ่าๆ
ยังไงก็ขอบคุณนะคะที่ติดตามฟิคงี่เง่าของเราจนจบ ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ
ที่นี้ด้วยนะ รักค่ะ.
ป.ล.
ถ้ายังไม่เบื่อกัน เราอาจจะมีฟิคเรื่องใหม่มาให้อ่านกันนะคะ ทนๆหน่อยนะ
ยังเจอกันอีกนาน
