Title : I just wanna love you
Chapter : 8
Pairing : Percival x credence
Warning
: ฟิคเรื่องนี้ไม่มีพล็อต ไม่มีเนื้อเรื่องตายตัว
ถ้าสับสนมึนงงตรงไหน บอกเรานะคะ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะ
………………..
I just wanna love you
เมื่อเพอร์ซิวัลกลับมาถึงบ้านก็พบเครเดนซ์กำลังใส่เสื้อโค้ทเหมือนกำลังจะออกไปด้านนอกยืนอยู่หน้าประตู
แต่ไม่ทันที่จะถามอะไรมือขาวก็ฉวยกุญแจรถในมือเขาไปถือไว้และฉุดมือเขาให้เดินตาม
ก่อนจะดันตัวร่างใหญ่ให้เข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับแล้วพาตัวเองไปนั่งฝั่งคนขับอย่างรวดเร็ว
“อะไรกัน
ให้ฉันพักก่อนไม่ได้เหรอ?
แล้วจะพาฉันไปไหนเนี่ย? !!!”
เสียงทุ้มพูดเมื่อมือขาวเริ่มสตาร์ทเครื่องก่อนจะหงายหลังแล้วเซไปด้านหน้าเพราะเด็กหนุ่มดันเหยียบคันเร่งและเบรคกะทันหัน
“เข็มขัดครับ”
ทันทีที่สิ้นเสียงแหบหวานร่างใหญ่ก็หงายหลังอีกครั้งก่อนจะดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดหลังจากที่รถคันงามออกตัวอย่างแรง
จะรีบไปไหนเนี่ย!
“ไปหาป้าน่ะครับ
เธอคิดถึงผมมากๆ งอแงอยากให้ผมไปหา” เด็กหนุ่มยิ้มมุมปากแบบที่เพอร์ซิวัลไม่เคยเห็น
ดวงตากลมซุกซนราวกับกำลังตื่นเต้นเหมือนเด็กที่อยากเร่งให้ถึงมื้อเย็นเพื่อจะได้กินอาหารจานโปรดยังไงยังงั้น
ซึ่งมันดูน่ารักและน่ากลัวในสายตาของเพอร์ซิวัล
“แล้วมีใบขับขี่เหรอ?
ขับรถเป็นได้ไง?” เสียงทุ้มถามพลางมองด้านข้างของใบหน้าหวาน
เครเดนซ์ไม่ตอบอะไรเพียงแต่พยักหน้าเบาๆ และมีเพียงเสียแอร์เบาๆที่พอจะไม่ทำให้ภายในเงียบจนน่าอึดอัด
.
.
.
เวลาผ่านไปจากข้างทางที่เต็มไปด้วยตึกสูงใหญ่
สภาพแวดล้อมวุ่นวายเริ่มเปลี่ยนไปเป็นทุ่งนาและบ้านหลังเล็กๆ
เวลาผ่านไปนานมากๆแต่ก็ไม่มีเสียงหนึ่งในสองคนนี้ดังขึ้นเลย
กระทั่งชายหนุ่มที่อายุมากกว่าอีกคนเริ่มต้นพูดก่อน
“แล้วอีกไกลไหมกว่าจะถึง”
"ถึงแล้วครับ.."
แล้วรถก็หยุดลงตรงบ้านหลังเล็กๆที่รอบข้างเป็นลานกว้างๆมีสวนดอกไม้อยู่ทันทีที่สิ้นเสียงเพอร์ซิวัลก่อนที่ร่างโปร่งจะปลดเข็มขัดลงจากรถและเดินไปเปิดประตูไม่สนใจคนแก่ที่นั่งเหวอทำตัวไม่ถูกอยู่
“ออกไป!”
เพล้ง!
เสียงอะไรซักอย่างแตกดังขึ้นหลังจากที่เสียงแหลมตะโกนออกมาจากตัวบ้าน
เพอร์ซิวัลไม่สามารถรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
เขาจึงเปิดประตูรถลงแล้วรีบวิ่งเข้าไปในบ้านทันที
ภาพที่เพอร์ซิวัลเห็นทำให้เขาเข่าแทบอ่อน
ของเหลวสีแดงสดกำลังไหลช้าๆจากหน้าผากมนลงสู่ปลายคางและกำลังไหลเปรอะเปื้อนเสื้อตัวโคร่งของเด็กหนุ่มที่ยืนนิ่งมองผู้เป็นป้าด้วยสายตาเรียบนิ่ง
บนพื้นมีเศษแก้วที่แตกละเอียดกระจัดกระจาย
เดาไม่ยากว่านั่นเป็นสาเหตุของเลือดที่ไหลอาบใบหน้าขาว ส่วนคนทำก็น่าจะเป็นหญิงสาวร่างเล็กดวงตากร้าวที่กำลังมองร่างโปร่งพร้อมหยาดน้ำใสที่เอ่อล้น
เครเดนซ์ค่อยๆเดินไปหาหญิงสาวที่กำลังก้าวถอยหลังช้าๆพร้อมส่ายหน้าเบาๆก่อนที่เธอจะหยุดแล้วมองเงยหน้าใบหน้าหลานชายตัวเอง
ก่อนที่มือขาวของเด็กหนุ่มร่างโปร่งจะถูกยกขึ้นมาเช็ดคราบน้ำตาบนหน้าของแมรี่
“ไม่ร้องนะครับ
ผมอยู่ตรงนี้แล้ว”
แขนยาวของเด็กหนุ่มสวมกอดหญิงสาวที่เป็นป้าไว้แนบอกพลางลูบแผ่นหลังเล็กเบาๆ
ก่อนจะหันหน้ามาทางเพอร์ซิวัลแล้วทำปากพูดแบบไม่มีเสียงว่า ‘ไม่เป็นอะไร’
.
.
.
เครเดนซ์เดินลงมาจากบันไดหลังจากพาแมรี่ขึ้นไปนอนได้สำเร็จ
ร่างโปร่งค่อยๆเดินมานั่งข้างๆเพอร์ซิวัลก่อนจะเอนหัวพิงไหล่กว้าง
แต่ต้องกลับมานั่งตัวตรงเพราะร่างสูงดันออกแล้วมือกร้านก็ประคองใบหน้าขาวหันซ้ายขาวเพื่อดูรอยแผลก่อนที่จะหยิบกล่องพยาบาลมาวางไว้บนตัก
“เล่ามาซิว่าเกิดอะไรขึ้น?”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ
เธอแค่ตกใจนึกว่าโจรมาทำร้ายเธอ ช่วงนี้เธอดูอาการไม่ดี
ผมกะว่าวันหยุดนี้จะพาเธอไปหาหมออยู่”
เครเดนซ์เล่าขณะหลับตาให้เพอร์ซิวัลทำแผล
“ล่าสุดเธอโทรหาผมเพราะคิดถึงผมประจวบกับที่เธอเล่าว่าเมื่อวันก่อนเห็นคนบุกเข้ามาจะฆ่าเธอ
ผมเลยต้องรีบมา”
“ทำไมไม่เอาเธอไปอยู่ด้วยกันล่ะ”
เพอร์ซิวัลถามต่อพร้อมกับใช้สำลีชุบแอลกอฮอลล์มาเช็ดรอบแผล
“เธอดึงดันจะอยู่ที่นี่น่ะครับ
ผมก็ไม่รู้จะหว่านล้อมเธอยังไงเลยปล่อยเลยตามเลย แล้วคิดว่าจะมาหาเธอบ่อยๆแทน”
“เหรอ..งั้นทุกวันหยุดเรามาหาเธอดีไหม?”
จบประโยคเพอร์ซิวัลก็แปะเทปกับสำลีเสร็จพอดี เครเดนซ์พยักหน้าแล้วลืมตาขึ้นมองอีกคนก่อนจะยกมือขึ้นลูบที่สำลี
“ครับ
คุณเก่งจัง ขอบคุณนะครับ”
ปากอิ่มแย้มยิ้มให้คนตรงหน้าก่อนจะโน้มตัวกอดเอวสอบแล้วซุกใบหน้าลงบนอกแกร่ง
“ขอบคุณที่เข้าใจ ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกันนะครับ”
“ฉันยินดี”
สิ้นเสียงทุ้ม
เพอร์ซิวัลก็มือขึ้นลูบหัวทุยๆของคนรัก
โดยไม่สังเกตเห็นสายตาเครเดนซ์มองไปที่ชั้นสองที่แมรี่อยู่
“ป้าจะต้องดีใจแน่ๆครับ
ถ้าเห็นผมมีความสุขตอนนี้”
.
.
.
“ฮึกก..เด็กสารเลว
ฉันเลี้ยงแกมาอย่างดี แกตอบแทนฉันด้วยการทำอย่างนี้น่ะหรือ?”
เสียงสะอื้นเบาๆดังมาจากแมรี่ที่เนื้อตัวเปลือยเปล่าโดนมัดติดกับเก้าอี้และพันด้วยลวดหนามรอบตัว
หยาดน้ำใสไหลลงมาอาบแก้มไม่หยุดหย่อน
แต่ก็นะ
มันเป็นความผิดของเธอ
เธอต้องชดใช้เป็นธรรมดา
.
.
.
เมื่อมื้อเย็นมาถึงเพอร์ซิวัลก็อาสาออกไปซุปเปอร์มาเก็ตเพื่อซื้อของมาทำอาหารให้
แล้วทิ้งเครเดนซ์อยู่ดูแลแมรี่เพราะคิดว่าถ้าแมรี่อยู่คนเดียวอาจจะมีอันตราย
หารู้ไม่ว่า เครเดนซ์นี่แหละอันตรายสำหรับแมรี่
“เจ็บไหมครับ?”
เครเดนซ์ถามพร้อมกับย่อตัวนั่งยองตรงหน้าแมรี่
หลังจากที่เขาบอกทางไปซุปเปอร์มาเก็ตให้เพอร์ซิวัลแล้วยืนส่งจนรถคันงามลับตา
เด็กหนุ่มก็รีบขึ้นมาหาผู้เป็นที่รักทันที มือขาวค่อยๆดึงลวดหนามที่พันรอบตัวหญิงสาวออกช้าๆก่อนจะเลื่อนมือไปลูบรอยแผลเล็กที่ต้นขาของผู้เป็นป้า
“ผมบอกแล้วใช่ไหมครับว่าอย่าขยับเยอะ
ดูสิเป็นแผลเลย”
“คุณเกรฟส์กำลังไปซื้อของมาทำมื้อเย็นให้
ดีใจใช่ไหมครับ?” เครเดนซ์เงยหน้ายิ้มเย็นให้กับแมรี่ที่กำลังลงมองมาด้วยน้ำตา
“อะไรกัน
แค่นี้ทนไม่ได้เหรอ ผมทนมาตั้งหลายปียังร้องไม่เท่าคุณเลยนะ”
นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำใสออกจากใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแห่งกาลเวลาช้าๆก่อนที่ร่างโปร่งจะลุกขึ้นยืนแล้วโอบกอดร่างเล็กไว้แนบอก
“เดี๋ยวผมก็ปล่อยคุณไป เชื่อสิ อีกไม่นานหรอก”
“จริงเหรอ?
แกจะปล่อยฉันจริงๆนะ! เครเดนซ์!”
แมรี่หน้าตาตื่นมองเครเดนซ์ที่ผละเธอออกจากอ้อมกอดหลังจากที่ได้ยินคำพูดจากร่างโปร่ง
เด็กหนุ่มแย้มยิ้มหวานให้กับหญิงสาวที่ถูกมัดอยู่ก่อนรอยยิ้มนั้นจะหุบลงพร้อมกับดวงตากร้าวที่ปรากฏขึ้นประดับบนใบหน้าหวาน
“ครับ
อีกไม่นาน”
.
.
.
เสียงโวยวายจากในบ้านทำให้เพอร์ซิวัลต้องรีบลงจากรถโดยทิ้งของที่ซื้อมาไว้
ก่อนจะวิ่งเข้าบ้านหลังเล็กทันที
และทันทีที่เข้าไปภายในตัวบ้านมีดปลายแหลมก็พุ่งตรงมาที่เขาอย่างเร็วจนร่างสูงหลบไม่ทัน
คนที่โยนมาก็คือหญิงสาวร่างเล็กที่ตัวเปลือยกำลังกวัดแกว่งมีดอีกเล่มไปมา
เพอร์ซิวัลหันไปมองเด็กหนุ่มร่างโปร่งที่ยืนอยู่ข้างโซฟา เนื้อตัวสั่นเทา
ดวงตาเบิกโตราวกับทำอะไรไม่ถูก
“ออกไป!! เลิกยุ่งกับฉันซักที พาคนของแกออกไป!”
หญิงสาวถือมีดด้วยสองมือแล้วตวัดมาชี้หน้าเพอร์ซิวัลก่อนจะตะโกนลั่น
แล้วหยาดน้ำใสก็พรั่งพรูออกมาจากตาคู่สวยของแมรี่ เธอกัดปากตัวเองแน่นมองไปที่เครเดนซ์อีกครั้ง
“ป้าครับ..ผมไม่เข้าใจ ทำไมป้าถึงไม่ต้องการผม” น้ำเสียงแหบหวานสั่นเครือเพราะแรงสะอื้น เครเดนซ์ร้องไห้จนตัวโยนทำอะไรไม่ถูกที่เห็นป้าแท้ๆของตนหันมีดเข้าหาราวกับเขาเป็นศัตรูตัวฉกาจ นั่นทำให้เพอร์ซิวัลสงสารคนรักจับใจ
“โกหก! แกมันขี้โกหกและหน้าด้าน! ทำไมแกไม่พูดเรื่องที่แกทำไว้กับฉันให้คนรักของแกฟังล่ะ
เขาจะได้รู้ในความชั่วของแก!”
มีดทำครัวปลายแหลมพุ่งตรงไปหาร่างโปร่งก่อนมันจะเฉียดไปที่แขนบางแล้วหล่นลงบนพื้น
มือขาวกุมแผลไว้แน่น
เครเดนซ์เงยหน้ามองผู้เป็นป้าด้วยใบหน้าเงียบนิ่งจนหญิงสาวชะงักก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าเศร้าหมองอย่างรวดเร็วทำให้เพอร์ซิวัลหันมามองไม่ทัน
ร่างสูงชาร์จไปที่ตัวหญิงสาวที่เงียบนิ่งไปก่อนจะรวบเธอด้วยมือข้างเดียว
“เครเดนซ์ไปหาเชือกมา
เร็ว!”
ร่างโปร่งที่ดูตื่นตระหนกพยักหน้ารับเร็วก่อนจะรีบพาตัวเองไปหาเชือกที่ไหนซักแห่งโดยทิ้งให้คนรักไว้กับผู้เป็นป้า
“ช่วยฉันที”
เสียงแหลมกระซิบเบาๆให้เพอร์ซิวัลได้ยิน
ร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวสั่นระริกราวกับหวาดกลัวอะไรซักอย่างจนไม่สามารถบังคับตัวเองได้
“เด็กคนนั้น..เปลี่ยนไป
ได้โปรด..คุณต้องเชื่อฉัน เขาไม่ใช่เครเดนซ์คนเดิมอีกแล้ว”
แมรี่พูดเสียงสั่น
เธอสะอื้นหนักขึ้นเรื่อยๆจนเพอร์ซิวัลต้องลูบหลังเปลือยของหญิงสาวเบาๆเพื่อเป็นการปลอบให้เธอใจเย็น
แล้วรอฟังในสิ่งเธอกำลังจะพูดต่อไป
“มันเป็นความผิดของฉันที่พาเขามาที่นี่
เป็นความผิดของฉันที่ทำร้ายเขาแบบนั้น ฉันไม่คิดว่าเขาจะกล้าทำร้ายฉันตอบ ฉัน..”
“ใจเย็นๆครับ
ค่อยๆพูด ผมฟังคุณอยู่”
เพอร์ซิวัลตั้งใจฟังในสิ่งที่แมรี่พูดโดยเชื่อครึ่งและไม่เชื่อครึ่ง เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง
“ไม่! คุณไม่เข้าใจ เด็กคนนั้นจะฆ่าฉัน คุณต้องพาฉันออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”
แมรี่บิดมือไปมาให้หลุดออกจากกอบกุมของชายหนุ่มก่อนจะวิ่งออกไปด้านนอก
โดยที่เพอร์ซิวัลรีบตามไปทันทีที่หญิงสาววิ่งออกจากประตูบ้าน
แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเธอล้มลงไปนอนกับพื้นหญ้าพร้อมกับอะไรซักอย่างกระทบดังสนั่น ก่อนที่ของเหลวสีสดจะไหลออกมาจากรอยแผลกว้างบนศีรษะของหญิงสาว
ปั้ก!
เสียงของหนักหล่นลงพื้น
มันเป็นอิฐก้อนใหญ่ที่มีเลือดติดอยู่เพราะแรงกระแทกเมื่อซักครู่
และมันหลุดออกมาจากมือขาวของเด็กหนุ่มร่างโปร่ง
ใบหน้าหวานเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดที่กระเซ็นมาจากร่างของผู้เป็นป้า
เพอร์ซิวัลเบิกตากว้างมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา
เขาค่อยๆก้าวถอยหลังช้าๆก่อนล้มลงอย่างหมดแรง
เขาเงยหน้าเด็กหนุ่มคนรักที่เดินมาอยู่ตรงหน้าแล้วยิ้มให้เขาแบบที่ยิ้มให้เขา
แต่ต่างไปที่ดวงตากลมที่เขาเคยหลงใหลบัดนี้มันว่างเปล่าจนไม่เห็นเงาในดวงตา
“มาทานข้าวเย็นกันเถอะครับ”
-To be continue-
Note
: ยัง ยังไม่จบ คิดไม่ถึงเลยนะคะว่าจะมาถึงจุดนี้
จุดที่เรื่องออกทะเลไปไกลถึงมหาสมุทร เราขอโทษนะคะ ขอโทษจากใจจริงๆ
ตอนแรกจะจบตั้งแต่ที่เขารักกัน แต่เราดื้ออยากจะต่อเรื่องมันก็เลยเป็นแบบนี้ แงงงง
ยังไงก็ฝากติดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะ มาลุ้นตอนจบด้วยกัน ผิดพลาดประการใด ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น