Title : I just wanna love you
Chapter : 7
Pairing : Percival x credence
Warning
: ฟิคเรื่องนี้ไม่มีพล็อต ไม่มีเนื้อเรื่องตายตัว
ถ้าสับสนมึนงงตรงไหน บอกเรานะคะ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะ
………………..
I just wanna love you
“ผมคิดถึงคุณนะ
คุณเกรฟส์”
เสียงแหบหวานเอ่ยก่อนโผกอดชายหนุ่มในชุดสูทแล้วฝังหน้าแนบซบอกแกร่งที่โหยหามาตลอดสี่ปี
มันไม่ง่ายเลยที่จู่ๆก็ต้องจากบ้านที่อยู่ตั้งแต่เล็กโดยไม่ได้กล่าวลาใคร
และยากที่จะปรับตัวให้เข้ากับการเรียนมหาวิทยาลัย
“หายไปไหนมา?”
คำถามแรกจากปากเพอร์ซิวัล เขามองคนเด็กกว่าด้วยสายตาที่ไม่เข้าใจแต่ก็ยังยากต่อการหยั่งรู้สำหรับเครเดนซ์
เด็กหนุ่มผละออกจากตัวชายหนุ่มแล้วยิ้มกว้าง
“ย้ายไปอยู่อีกเมืองครับ
เรียนมหาลัยจนจบแล้วก็มาอยู่ตรงนี้” เครเดนซ์โคลงหัวไปมาพลางยิ้มบางๆ
ซึ่งถ้าเทียบกับเมื่อสี่ปีก่อนเพอร์ซิวัลจะไม่ได้เห็นท่าทางน่ารักๆแบบนี้เป็นแน่
ผู้บริหารหนุ่มยกมือขึ้นจับหัวทุยของร่างโปร่งแล้วโยกไปมาเบาๆด้วยความเอ็นดูก่อนถอนหายใจออกมา
เขาอาจคิดมากเกินไป
“อย่างน้อยก็น่าจะติดต่อกันบ้างสิ
ไม่ใช่ไปเฉยๆ ฉันเป็นห่วงนะ” จากมือหนาที่กำลังโยกหัวทุยๆไปมาก็ค่อยๆเลื่อนมาเกลี่ยแก้มใสเบาๆ
เครเดนซ์อมยิ้มจางๆก่อนยกมือขึ้นทาบมือใหญ่และเอียงแก้มรับสัมผัสอุ่นของอีกคน
“ผมขอโทษครับ
แต่ตอนนี้ที่สำคัญที่สุดคือผมเรียนจบแล้วนะ คุณรู้ใช่ไหมว่าผมหมายถึงอะไร”
ดวงตากลมช้อนมองชายหนุ่มผู้เป็นที่รัก
คนที่เขาได้แต่เฝ้ามองมาตลอดอยู่ตรงหน้านี้แล้ว
จะไม่ยอมให้ใครขัดขวางอีกแล้ว
เด็กหนุ่มคิดพลางเลื่อนหน้าไปใกล้คนที่รักหมดหัวใจช้าๆ
คุณเกรฟส์เป็นของเครเดนซ์คนเดียว
และกลีบปากของทั้งสองก็ประทับกันในที่สุด
พวกเขาจูบกันท่ามกลางความวุ่นวายของเมืองหลวง
ไม่สนใจผู้คนที่สัญจรไปมา และมอบความรักให้แก่กันอย่างโจ่งแจ้ง ก็นั่นแหละ
แค่รักกันก็พอแล้ว
.
.
เสียงเจื้อยแจ้วของเครเดนซ์ยังคงดังต่อเนื่องเรื่องที่เขาไปอยู่เมืองอีกเมืองหนึ่งระหว่างที่ทั้งคู่กำลังพากันกลับบ้านหลังจากเถียงกันหน้าบริษัทของเพอร์ซิวัลเรื่องที่อยู่ของเด็กหนุ่ม
เนื่องจากบ้านที่เมืองนี้ได้ถูกขายไปแล้วเครเดนซ์ก็ไม่รู้จะไปอยู่ไหนก็เลยตัดสินใจบอกเพอร์ซิวัลว่าจะไปหาอพาร์ทเม้นท์
แน่นอน เพอร์ซิวัลห้ามอย่างเด็ดขาดและขอร้องเชิงบังคับให้เครเดนซ์ไปอยู่ด้วย ไม่ทันได้ปฏิเสธร่างโปร่งก็ถูกยัดให้นั่งข้างสารถีเป็นที่เรียบร้อย
เครเดนซ์เล่าว่าป้าไม่อยากให้เขาเจอหน้าเพอร์ซิวัลเพราะกลัวจะเสียการเรียนเลยบังคับให้ย้ายไปอยู่อีกเมือง
และบังคับไม่ให้ติดต่อกับใครทั้งนั้น ซึ่งเครเดนซ์ก็ทำตามอย่างไม่มีตกบกพร่อง
ก็มันช่วยไม่ได้นี่หน่า ป้าเป็นคนส่งเสียค่าใช้จ่ายต่างๆทั้งค่ากิน ค่าเรียน
ค่าใช้จ่ายหลายๆอย่าง เพราะป้าไม่ได้ให้ทำงานเหมือนตอนที่อยู่ที่นี่
ก็เลยต้องทำตามอย่างจำใจ
“จะว่าไปคุณแมรี่ล่ะ? ยังอยู่ที่เมืองนั้นเหรอ?” จู่ๆเพอร์ซิวัลก็ถามขึ้นขัดเด็กหนุ่มขณะเดียวกันสายตาคมก็ยังคงมองถนนไม่ทันสังเกตคนข้างๆที่เงียบนิ่งไป
“ครับ
เธอยังสบายดี มีงานที่ดีการเป็นอยู่ที่ดี ที่สำคัญเธอยอมให้ผมมาหาคุณ”
เครเดนซ์แสร้งยิ้มกว้างแล้วหันหาเพอร์ซิวัลที่เหลือบมองมาก่อนหันไปมีสมาธิกับการขับรถต่อ
เธอสบายดีในที่ของเธอ
เพอร์ซิวัลจอดรถก่อนจะปลดเข็มขัดอย่างรวดเร็วหมายจะรีบไปเปิดประตูให้คนข้างๆ
แต่เด็กหนุ่มกลับลงไปเสียก่อนแล้ว เพอร์ซิวัลก็ทำได้แค่ลงจากรถ
ล็อคและเดินไปยืนข้างเครเดนซ์ที่กำลังมองไปรอบๆ
“ตอนนี้..เราคบกันจริงๆใช่ไหมครับ?”
เครเดนซ์ยังมองบ้านเรือนสวยที่ได้รับการดูแลอย่างดีจนเหมือนใหม่ของเพอร์ซิวัลแล้วขึ้นก่อนหันไปมองชายหนุ่ม
“เธอคิดว่าไง”
เครเดนซ์เงียบและก้มหน้าลงอมยิ้ม “ยิ้มอะไร?”
“ผมแค่อยากจะรักคุณ
คุณเกรฟส์ ตอนที่ได้แต่มองตอนนั้นผมมีความสุขมากๆ”
เพอร์ซิวัลเลิกคิ้วขึ้นมองอีกคนอย่างงุนงงราวกับไม่เข้าใจในสิ่งที่เครเดนซ์พูด
กระทั่งเด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขาอีกครั้ง
“แต่ผมพึ่งรู้ตอนที่คุณบอกรักผม
ว่าการได้แต่มองมันยังน้อยเกินไป เพราะฉะนั้นแล้วผมมีสิทธิ์ที่จะหวังให้คุณบอกรักและคบกับผมได้ไหมครับ?”
เพอร์ซิวัลไม่ตอบอะไร
เขายิ้มมุมปากก่อนจะคว้าคนที่เด็กกว่ามาอยู่ในอ้อมกอด
“ไม่เห็นต้องถามเลย
เด็กน้อยเอ๊ย!”
เครเดนซ์ยิ้มกว้าง
รู้คำตอบดีอยู่แก่ใจ ดวงหน้าหวานซุกลงบนไหล่กว้างสูดกลิ่นไออุ่นเข้าเต็มปอด
เพอร์ซิวัลเป็นของเครเดนซ์
จากนี้แล้วตลอดไป
ปากอวบอิ่มแย้มยิ้มอย่างมีความสุขในอ้อมแขนแกร่งของคนที่รักในขณะที่ดวงตาเหม่อลอยไร้ปลายทาง
ไม่มีใครรู้ความหมายของสายตานั่น
แม้แต่ตัวเครเดนซ์เองก็ตาม
.
.
เครเดนซ์ตื่นขึ้นกลางดึกหลังจากที่เพอร์ซิวัลพาเข้าบ้านและพากันนอนโดยที่ไม่มีความสัมพันธ์อะไรเกิดว่าการจูบ
เด็กหนุ่มร่างโปร่งเปลือยกายท่อนบนค่อยๆย่างก้าวลงจากเตียงช้าๆ
ภารกิจคือไปห้องน้ำเงียบโดยไม่ให้คนแก่ที่นอนหลับสนิทตื่นขึ้นมา
มือเรียวขาวกวักน้ำที่ไหลจากก๊อกขึ้นมาล้างหน้าเบาๆก่อนเงยหน้ามองใบหน้าตัวเองในกระจก
เงาที่ปรากฏนั่นทำให้เขาอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก มือขาวที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำถูกยกขึ้นลูบเงาในกระจกเบาๆ
ก่อนที่ริมฝีปากจะยกยิ้มบางๆ
“นี่คือสิ่งที่แกต้องการไงเครเดนซ์
ยิ้มกว้างๆหน่อยสิ” เสียงแหบเอ่ยก่อนจะกระตุกปากของตัวเองให้ยิ้มออกมาพร้อมกับน้ำตาที่คลอหน่วย
“คุณเกรฟส์เขาเป็นของแกแล้ว
ควรมีความสุขสิ”
“แกไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิด
เครเดนซ์ สิ่งที่แกทำถูกต้องที่สุดแล้ว”
.
.
.
เสียงนกร้องขับขานต้อนรับแสงแดดของเช้าวันใหม่ปลุกเพอร์ซิวัลให้ปรือตาขึ้นมองไปรอบๆของตัวเองก่อนจะชะงักเมื่อคนข้างกายเมื่อคืนของเขาหายไป
ร่างกายกำยำของเพอร์ซิวัลที่มีเพียงกางเกงนอนขายาวกำลังลุกขึ้นไปตามหาคนรักที่หายไป
แล้วเขาก็เจอเด็กหนุ่มร่างโปร่งเปลือยกายท่อนบนเช่นเขากำลังวุ่นกับอะไรซักอย่างในกระทะ
เพอร์ซิวัลกอดอกพิงขอบประตูมองคนรักหมาดๆทำตาปรืองัวเงียเขี่ยเบคอนใส่จานที่มีไข่ดาวกับขนมปังปิ้งทาเนยเป็นกำลังหนุนอยู่
ร่างโปร่งยกจานทั้งสองมาวางบนโต๊ะ
ไม่ทันเห็นคนแก่ยืนยิ้มยิ้มใหญ่มองตนอยู่
จนเครเดนซ์เดินดุ่มๆก้มหน้าก้มตามาชนอกแกร่งของเพอร์ซิวัล
“อือ..ตื่นแล้วเหรอครับ?
ผมทำอาหารเช้าไว้ให้ กินก่อนไปทำงานนะครับ”
เครเดนซ์ดึงแขนใหญ่ที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อให้เดินมานั่งที่เก้าอี้ก่อนจะนั่งลงข้างๆแล้วใช้มือข้างนึงหยิบขนมปังเข้าปากส่วนอีกมือก็หยิบส้อมมาตัดไข่ดาวเข้าปากตาม
ภาพตรงหน้าเชิญชวนให้เพอร์ซิวัลมองตาไม่กระพริบ
ทั้งลิ้นเล็กสีสดที่แลบออกมาเลียไข่แดงที่เลอะขอบปากอิ่ม
ทั้งเสียงครางในลำคอเพราะหงุดหงิดที่ไข่แดงที่ไหลเลอะคาง ทำเอาคนแก่อยากจะทำความสะอาดให้เหลือเกิน
ยุบหนอ..
หดหนอ..
อย่าพึ่งตื่นตอนนี้หนอ..
เพอร์ซิวัลสูดลมหายใจเข้าออกช้าๆควบคุมลมปราณไม่ให้แตกกระเจิงพลางหันหน้าหนีดวงหน้าหวานที่ดูจะมีปัญหากับไข่แดงต่อเนื่อง
ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตากินอาหารตรงหน้าไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน
เมื้อมื้อเช้าผ่านไปก็ถงเวลาที่เพอร์ซิวัลต้องทิ้งเครเดนซ์ให้อยู่ที่บ้านแล้วไปทำงาน
ซึ่งเขาอดห่วงอีกฝ่ายไม่ได้เมื่อเด็กหนุ่มบอกว่าจะไปหางานทำ
“ผมโตแล้วนะคุณเกรฟส์
เรียนจบแล้ว ผมต้องทำงาน”
“ไม่ให้ไป ฉันเลี้ยงเธอได้ เครเดนซ์ อยู่บ้านเถอะ”
“ไม่ครับ
ผมไม่อยากเกาะคุณกินแบบนั้น นะครับ ให้ผมทำ”
.
.
จนแล้วจนรอดเพอร์ซิวัลก็ต้องจำใจยอม แล้วออกไปทำงานที่สุด
เมื่อคนรักขับรถออกจากบ้านไปจนลับตาสีหน้าของเด็กหนุ่มก็เงียบสงบลง
มือขาวหยิบโทรศัพท์มือถืออกมาจากกางเกงและโทรหาใครบางคน
[ฮัลโหล]
รอสายไม่นานก็มีเสียงแหลมของคนบางคนแทรกขึ้นมาระหว่างเสียงสัญญาณ
“ฮัลโหล
ป้าครับ”
[โทรมาทำไม!!?? เลิกยุ่งกับฉันซักที! ได้ทุกสิ่งที่ต้องการแล้วนี่!]
ปลายสายตะคอกดังออกมาจากโทรศัพท์
ในน้ำเสียงแหลมเจือไปด้วยอารมณ์โกรธและเศร้าในเวลาเดียวกันนั่นทำให้เครเดนซ์ยิ้มออก
“ไม่เอาสิครับ
ผมหลานป้านะ ผมคิดถึงก็เลยโทรหาไง”
[อย่าคิดถึงฉัน
ได้โปรด..อย่ายุ่งกับฉันอีกเลย]
“ทำไมครับ?
เจอผมเสแสร้งกลับบ้างแล้วรับไม่ได้เหรอ?”
[ได้โปรด..ฮึก..ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ..] เสียงแหลมสะอื้นเด็กหนุ่มเมื่อรู้สดได้ถึงความเจ็บปวดของผู้เป็นป้า
แบบเดียวกับที่เขาได้รับตอนอยู่ที่นั่น..
“คิดถึงนะครับ
เดี๋ยวผมพาคุณเกรฟส์ไปแนะนำตัวนะ เตรียมตัวไว้ได้เลย”
[ไม่นะ..ไม่]
“อย่าคิดทำอะไรที่ยุ่งยากนะครับ
ผมวางนะ”
[ไม่!!!]
ติ้ด..
-To
be continue-
Note : จากนี้อาจจะมีวาร์ปบ้างอะไรบ้างนะคะ
อยากจะดำเนินเรื่องเร็วๆจะได้ไม่เบื่อกัน ถ้าช่วงไหนเร็วไปไม่เข้าใจยังไง ก็บอก
ที่สำคัญมีคำผิดคำหล่นตรงไหนแล้วไม่เข้าใจบอกเรานะ อยากแก้
และก็ผิดพลาดประการใดขออภัย ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น