Title : I just wanna love you
Chapter : 6
Pairing : Percival x credence
Warning
: ฟิคเรื่องนี้ไม่มีพล็อต ไม่มีเนื้อเรื่องตายตัว
ถ้าสับสนมึนงงตรงไหน บอกเรานะคะ ผิดพลาดประการใดขออภัยด้วยนะ
………………..
I just wanna love you
เวลาล่วงเลยมาถึงเช้าวันใหม่อย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่ได้นำพาให้เพอร์ซิวัล
เกรฟส์ ตื่นตัวแม้แต่น้อย
สาเหตุหลักๆที่ทำให้เขาต้องนั่งเครียดบนโต๊ะทำงานที่เต็มไปด้วยเอกสารมากมายก็คงเป็นเพราะเขาพึ่งเห็นคนรักถูกทำร้ายโดยป้าของเจ้าตัวแต่เพอร์ซิวัลกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย
แถมเด็กคนนั้นยังไม่อยากให้เขาช่วยด้วย
เลยได้แต่ขับรถกลับบ้านที่อยู่ถัดไม่กี่หลัง เข้าบ้านและนั่งเงียบๆ
จนถึงตอนนี้เวลาหกโมงเช้าที่มีแสงแดดจ้าของช่วงหน้าร้อนก็ยังไม่มีวี่แววอะไรจากเครเดนซ์เลย
กระทั้งชายหนุ่มทนไม่ไหวลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัวใหม่ ก่อนจะออกจากบ้านตรงดิ่งไปที่บ้านหลังงามของเครเดนซ์ทันที
.
.
ออด ออด..
เสียงออดดังมาจากหน้าบ้านของเครเดนซ์
เด็กหนุ่มที่พึ่งตื่นได้ยินเข้าเลยลุกขึ้นเดินไปแง้มผ้าม่านดู สิ่งที่เห็นคือหญิงสาวตัวเล็กผู้เป็นป้าของเขากำลังเดินไปเปิดประตูรั้วคุยกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ในเสื้อยืดแขนยาวคอวีรัดรูปสีเทากับกางเกงยีนส์สีซีดที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี
ทั้งสองคุยกันอยู่สักพักหญิงสาวก็เงยหน้าชี้นิ้วมาหาเขาที่กำลังยืนมองอยู่ตรงหน้าต่างชั้นสองที่เป็นของเครเดนซ์
เด็กหนุ่มที่ไม่รู้ว่าต้องทำไงก็เลยได้แต่โบกมือด้วยสีหน้าแบบคนพึ่งตื่นให้ชายหนุ่มที่กำลังมองมา
แล้วแมรี่ก็เบี่ยงตัวหลีกให้เพอร์ซิวัลเดินเข้ามาหน้าตาเฉย
ป้าครับ!! ถึงป้าจะยอมรับให้ผมคบกับเขาก็ไม่ใช่ให้ป้าชวนเขามาในบ้านนะครับ!! ผมยังไม่พร้อม!!
เครเดนซ์กู่ร้องในใจก่อนทรุดตัวนั่งข้างหน้าต่าง
เมื่อคืนเด็กหนุ่มตัดสินใจบอกป้าเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างตัวเครเดนซ์เองกับเพอร์ซิวัล
ตั้งแต่แรกที่เขาเจอกันโดยบังเอิญ แล้วเขาก็มักแอบไปดูเพอร์ซิวัลกลับบ้านบ่อยครั้ง
จนกระทั่งเรื่องที่ร่างสูงขอคบ
ในตอนแรกแมรี่ไม่ยอมรับเพราะอยากให้เครเดนซ์ตั้งใจเรียนก่อนอีกทั้งเพราะเพอร์ซิวัลพาเจ้าหลานตัวดีของหล่อนไปเที่ยวเล่นไม่ไปเรียนจนกลับบ้านดึกๆดื่นๆอีก
ยิ่งทำให้เป็นห่วง แต่เครเดนซ์แก้สถานการณ์โดยเบนความสนใจผู้เป็นป้าดูนิตยสารธุรกิจที่เพอร์ซิวัลขึ้นปก
พร้อมบอกสรรพคุณคนรักที่พึ่งคบกันให้แมรี่ฟังอย่างกระตือรือร้นจนป้ารำคาญแล้วยอมในที่สุด
แต่กระนั้น
แมรี่ก็ยังดูไม่ไว้ใจเพอร์ซิวัลอยู่ดี เห็นได้ชัดจากตอนที่หญิงสาวเดินไปเปิดประตูด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์นักเมื่อเห็นว่าเป็นเพอร์ซิวัลยืนอยู่หน้าบ้าน
แต่ก็ยังให้เข้าบ้าน นั่นคือสิ่งที่เครเดนซ์สงสัย
มือขาวถูกยกขึ้นมาขยี้ตาแรงๆจนตาบวมแดง
ก่อนจะลดมือลงค้ำตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้นช้าๆ และต้องสะดุ้งเมื่อป้าตะโกนขึ้นมาเรียกเขาลงไป
.
.
ร่างโปร่งก้าวลงบันไดด้วยท่าทีที่หวาดๆ
ก่อนจะเดินไปหาแมรี่ที่ยืนกอดอกอยู่ตรงหน้าเพอร์ซิวัลที่นั่งอยู่ด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก
“นั่งลง”
เครเดนซ์นั่งลงทันทีที่เสียงแหลมประกาศิต
ก่อนจะเขยิบเข้าใกล้ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ แต่เพอร์ซิวัลกลับถอยห่าง
ทำเอาเด็กหนุ่มเหวอไปวูบหนึ่ง ปากสีซีดเม้มเข้าหากันเพราะไม่เข้าใจคนข้างๆ
“เอาล่ะมาคุยกัน
เครเดนซ์..
ป้าคุยกับคุณเกรฟส์เขาแล้วนะ
ว่าจะไม่ให้แกคบกับเขา”
แมรี่เอ่ย
เครเดนซ์หันไปหาเพอร์ซิวัลทันทีที่ได้ยินก่อนหันกลับไปมองหน้าของหญิงสาวอย่างไม่เข้าใจ
“ทำไม..??”
เสียงแหบหวานเอ่ยสั่นเครือ
ร่างโปร่งลุกขึ้นเดินเข้าไปใกล้ผู้เป็นป้าช้าแล้วมองด้วยนัยน์ตาที่หม่นลง
“เพราะฉันอยากให้แกเรียนก่อน
จบแล้วค่อยคบกัน คุณเกรฟส์เขาก็ตกลงแล้วด้วย”
ใบหน้าของหญิงสาวหันไปพยักเพยิกไปทางชายหนุ่มที่นั่งเงียบตั้งแต่ที่เครเดนซ์เดินลงมา
ดวงหน้าขาวหันหน้าไปมองเพอร์ซิวัล ก่อนที่ชายหนุ่มจะลุกขึ้นเดินมาคว้ามือเครเดนซ์
“ผมขอคุยกับเขาสองคน”
.
.
.
.
.
เพอร์ซิวัลจูงมือขาวกึ่งลากกึ่งดึงมาที่สวนหน้าบ้านเพื่อคุยกันสองคนตามที่บอก
เครเดนซ์ก้มหน้าตลอดจนเมื่ออยู่กันสองคนร่างสูงก็ดึงอีกคนมาอยู่ในอ้อมกอดพลางลูบกลุ่มผมนุ่มเบาๆ
“ขอโทษ..”
สิ้นเสียงทุ้มนุ่ม
ร่างโปร่งก็ปล่อยโฮออกมาก่อนกระหน่ำทุบอกอีกฝ่าย
“ทำไมคุณถึงตกลง!? ผมไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทำไม?! บอกผมสิ!”
ดวงหน้าหวานที่อาบไปด้วยหยาดน้ำใสเงยหน้ามองชายหนุ่มอีกคนแล้วพร่ำพูดแต่คำว่าไม่เข้าใจ
เจ็บ..
เพอร์ซิวัลเจ็บที่โดนทุบตีและเจ็บที่เห็นหยาดน้ำตาของเด็กหนุ่ม
เขาก็ไม่ได้ต้องการให้เป็นแบบนี้ แต่สถานการณ์ที่เขาคุยกับแมรี่มันกดดันเกินไป
.
.
.
“มาทำอะไร?”
หญิงสาวอายุราวสี่สิบกว่าๆในเดรสยาวมีผ้าคลุมไหล่เปิดรั้วมาแล้วถามคำถามทันทีที่เห็นว่าคนที่มากดออดบ้านตั้งแต่เช้าเป็นเพอร์ซิวัลแทนที่คำทักทาย
“ผมมาหาเครเดนซ์”
เพอร์ซิวัลตอบทำหน้าไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นหน้าคนที่ทำร้ายคนรักเขาเมื่อคืน
ก่อนจะมองตามนิ้วเรียวหญิงสาวที่ชี้หน้าต่างชั้นสอง
และเครเดนซ์กำลังโบกมือเบาๆด้วยใบหน้าสะลึมสะลืออยู่ตรงนั้นมองเขาอยู่
“เข้ามาก่อนสิ
ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย” แมรี่เบี่ยงก่อนผลักประตูออกกว้าง
เรียกใบหน้าของร่างสูงให้ละสายตาจากเด็กหนุ่ม
เพอร์ซิวัลก้าวเข้าไปในอานาเขตของบ้านก่อนที่แมรี่จะปิดประตูรั้วแล้วเดินตามด้านหลัง
เรื่องเครเดนซ์สินะ..
“ฉันอยากให้คุณเลิกกับหลานฉัน”
พอเข้ามาในตัวบ้าน
ยังไม่ทันได้นั่งดี
แมรี่ก็เปิดประเด็นสนทนาทันทีทำให้เพอร์ซิวัลตั้งรับไม่ทันและได้แต่มองหญิงสาวอึ้งๆ
“ฉันแค่อยากให้หลานตั้งใจเรียนก่อน
ดูอย่างเมื่อวานสิ คุณพาเด็กคนนั้นเที่ยวเล่นจนไม่ไปเรียน ไม่ไปทำงาน
ขอล่ะเลิกกับเขาซะ”
“ผมไม่ตกลง
เขาคบกับผมและเรียนไปด้วยได้ และเขาไม่จำเป็นต้องทำงานพวกนั้น”
ชายหนุ่มร่างสูงตอบเมื่อตั้งสติได้
เขาขมวดคิ้วหนามองหญิงสาวตรงหน้าก่อนทรุดตัวนั่งลงบนโซฟากลางบ้านและกอดอก
“ผมเลี้ยงเขาได้”
“ฉันรู้ค่ะคุณเกรฟส์
แต่เขายังเด็ก และคุณสองคนพึ่งรู้จักแค่ผิวเผินเท่านั้น
ฉันวางใจให้เขาคบคุณไม่ได้” หญิงสาวกอดอกมองคนรักของหลานชายด้วยสายตาที่เดาความหมายได้ยากสำหรับเพอร์ซิวัล
แต่เหตุผลแค่นั้นเขาไม่ยอมง่ายๆหรอก
“ผมไว้ใจได้มากกว่าที่คุณเห็นนะคุณผู้หญิง”
เขายกยิ้มประสานมือขึ้นมาเท้าคางแล้วยกยิ้มมุมปาก สายตาของเขากำลังมองให้หญิงสาวได้รู้สึกกลัว
แต่ไม่
เธอยิ้ม
แต่นัยน์ตาว่างเปล่า
“งั้นฉันขอให้เขาเรียนจบก่อนได้ไหมคุณเกรฟส์
ถึงเวลานั้นฉันจะปล่อยเขา”
ไม่รู้ทำไมเพอร์ซิวัลถึงตกลง
อาจเป็นเพราะเสียงแหลมของเธอและสายตาที่เขาไม่รู้ความหมายที่มันทำให้เขาใจเต้นราวกับกลัวว่าถ้าเขาไม่ทำตามที่เธอบอก
มันอาจจะมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นในแบบที่เขาไม่ทันตั้งตัว
.
.
.
เพอร์ซิวัลกอดเครเดนซ์แน่นเหมือนกลัวว่าเขาจะเสียเด็กหนุ่มคนนี้ไป
ร่างสูงฝังใบหน้าที่ซอกคอขาวพยายามยับยั้งความกลัวในใจ
มือหนาลูบหัวทุยของเครเดนซ์ปลอบประโลมให้ร่างโปร่งสงบลง
รวมถึงปลอบตัวเองไม่ให้คิดเรื่องของแมรี่
นัยน์ตาสีเทาเข้มที่ดูไม่ออกคู่นั้นทำให้เขาอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
เครเดนซ์ดันอกแกร่งของคนตรงหน้าออกห่างช้าๆก่อนที่จะเงยหน้าสบตากับคนรัก
นัยน์ตาของอีกคนดูวูบไหวจนคนมองอย่างเครเดนซ์ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ
ทำไมวันนี้มีแต่เรื่องที่ไม่เข้าใจกันนะ
“คุณเกรฟส์
คุณเป็นอะไรรึเปล่า?”
ร่างสูงส่ายหน้าเบาๆก่อนจะยกยิ้มบางๆแล้วใช้นิ้วเกลี่ยแก้มใส
“ไม่มีอะไร
ตกลงตามนี้นะ ถึงเราไม่ได้คบกันเราก็ยังเจอกันทุกวัน
เธอแค่ต้องใจเรียนให้ป้าของเธอวางใจ เราจะได้รักกันโดยไม่มีใครมาขัด”
เครเดนซ์พยักหน้า
ก้มหน้าลงซบไหล่ของคนแก่กว่าแล้วถอนหายใจเบาๆก่อนจะถูกโอบกอดโดยอีกคน
เพอร์ซิวัลกอดร่างโปร่งแล้วโยกไปมาราวกับกำลังกล่อมเด็กทารก
เครเดนซ์หลุดขำออกมาก่อนจะเงยหน้ามองคนรัก
แล้วทั้งสองก็สบตาและหัวเราะออกมาพร้อมกัน
แต่ทั้งคู่คงลืมไปว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองพวกเขาอยู่ในบ้าน
ทั้งคู่อาจคิดว่าอีกไม่นานทุกอย่างจะจบ
และพวกเขาจะได้รักกันอย่างมีความสุข
พวกเขาคิดผิด
.
.
.
.
สี่ปีผ่านไปเร็วราวกับโกหก
ทุกอย่างอาจจบลงโดยเครเดนซ์ได้รับปริญญาแล้วมองเพอร์ซิวัลมามอบช่อดอกไม้ให้แล้วทั้งคู่ก็จูบกันและรักกันอย่างที่เคยบอก
มันจะเป็นแบบนั้นหากเครเดนซ์ยังคงอยู่ที่บ้านหลังเดิม
สี่ปีที่แล้วหลังจากที่แมรี่ห้ามไม่ให้เครเดนซ์คบกับเพอร์ซิวัล
หลายวันต่อมา
แมรี่ก็จัดการขายบ้านและย้ายไปที่อยู่ใหม่โดยไม่ให้เครเดนซ์ได้บอกลาใครซักคนเดียว
สี่ปีที่เพอร์ซิวัลเอาแต่ตามหาเด็กหนุ่มที่หายไปอย่างร่องรอย
ไม่ว่าเขาจะจ้างนักสืบฝีมือดีแค่ไหนก็ไม่ได้ช่วยให้เขาเจอเครเดนซ์เลย
ในตอนนั้นเพอร์ซิวัลมักเดินไปดูบ้านที่ว่างเปล่าทุกวันหวังว่าป้ายประกาศขายจะหายไปแล้วมีคนสองคนอยู่ในบ้าน
แต่ไม่เลย มีเพียงความว่างเปล่าเท่านั้นที่ออกมาต้อนรับเขา
สี่ปีที่เพอร์ซิวัลเฝ้าคิดถึงแต่เด็กหนุ่มหน้าหวานทรงผมกะลาครอบที่คอยแอบมองเขาทุกวัน
สี่ปีที่ต้องเอาแต่ทำงานหนักเพื่อไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่าน
สี่ปีที่เขาได้แต่เฝ้าคอย
สี่ปีที่ทรมานจบลง
เมื่อร่างโปร่งที่เขาตามหามาตลอดยืนอยู่ตรงหน้า
“เครเดนซ์”
ระหว่างที่เขากำลังเดินออกจากบริษัทปกติ
เพอร์ซิวัลเห็นเด็กหนุ่มร่างสูงโปร่งผมหยักศกระต้นคออยู่ในเสื้อยืดสีขาวทับด้วยฮู้ดแขนยาวยืนยิ้มให้เขาอยู่ด้านหน้า
เพอร์ซิวัลก้าวขายาวๆพาตัวเองไปยืนหยุดตรงหน้าเด็กหนุ่มก่อนจะคว้าอีกคนมากอดแนบอกแน่น
ชายหนุ่มฝังจมูกลงกลุ่มผมนุ่มหอมซ้ำไปซ้ำมา
คิดถึง
ไม่มีคำไหนอธิบายความรู้สึกของเพอร์ซิวัลได้มากกว่าคำว่าคิดถึง
แต่..
เพอร์ซิวัลผละออกจากเครเดนซ์ช้าๆ
เด็กหนุ่มยังคงยิ้มอยู่
มีบางอย่างผิดปกติ
“เครเดนซ์เป็นอะไรรึเปล่า?”
เพอร์ซิวัลยกมือขึ้นทาบกับหน้ามนของอีกฝ่ายพลางมองเข้าไปในดวงตากลมคู่สวย
ก่อนที่มือบางจะยกขึ้นมาจับมือเขาออกจากหน้าผาก
“ผมไม่เป็นไร”
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง
เพอร์ซิวัลชะงักทันทีที่เห็นประกายอะไรซักอย่างในดวงตาของร่างโปร่ง
รวมถึงกับแรงที่กำลังบีบมือเขาอยู่
ไม่ใช่
ความรู้สึกของเพอร์ซิวัลบอกว่าคนตรงหน้าไม่ใช่เด็กหนุ่มที่เขารู้จัก
“ผมคิดถึงคุณนะ
คุณเกรฟส์..”
-To
be continue-
Note : เขียนไปเขียนมา เหมือนไม่ได้เขียนฟิครักใสใสเลยค่ะ เหมือนเขียนฟิคติดเรทสยองขวัญมากกว่า
ถ้าทำมึนกว่าเดิมก็ขอโทษด้วยนะคะ ทนอ่านฟิคงงงๆของเราต่อไปอย่าพึ่งเบื่อกันนะ
ยังไงก็ ผิดพลาดประการใด ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น