[SF] Pineapple : Percival x Donald

[SF] Pineapple : Percival x Donald

Title : Pineapple

Pairing : Percival x Donald

Rate : (?)

ถ้าหากให้นิยามกับ เพอร์ซิวัล เกรฟส์ คุณจะนิยามว่าอะไร?

            สำหรับ โดนัลด์ มีเพียงคำเดียวคือ..

            หล่อ

            ไม่ใช่หล่อธรรมดา

            หล่อโคตรๆเลยครับ

            ตลอดเวลาสามเดือนที่โดนัลด์ได้เข้ามาเป็นพนักงานบริษัทของบริษัทใหญ่แห่งนี้ ไม่มีวันไหนเลยที่ เด็กหนุ่มไม่หาทางเดินผ่านห้องของท่านประธานสุดหล่อที่สาวหลายคนหมายปองรวมถึงตัวเขาเองด้วย ไม่ว่าจะเป็นหาเรื่องไปถ่ายเอกสารที่รุ่นพี่กำลังจะเอาไปถ่าย หรือ หาเรื่องไปจิบชงกาแฟตรงที่ห้องพักข้างๆห้องกระจกของประธาน และอีกมากมายที่โดนัลด์ยอมทำ ไม่ว่าจะโดนดุด่ามากแค่ไหน เด็กหนุ่มก็ไม่เคยสน เพราะเรื่องผู้ชายมาก่อนเสมอ!

            และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่โดนัลด์หาทางเดินผ่านหน้าห้องประธานได้ครั้งที่สามของวัน วันนี้ท่านประธานของโดนัลด์ยังหล่อเหมือนเดิมเลยครับ

ชายหนุ่มวัยสี่สิบต้นๆอยู่ในชุดสูทดูดีเข้ารูป มีเนคไทเส้นสวยผูกอย่างเรียบร้อยประดับอยู่ ทรงผมอันเดอร์คัทถูกจัดเสยให้เข้าทรง หนวดเคราไม่รกรุงรังทำให้คนที่นั่งทำสีหน้าเคร่งเครียดอยู่ในห้องของตนดูมีเสน่ห์ขึ้น เครียดอะไรครับ? ให้ผมช่วยไหม? เด็กหนุ่มมองคนในห้องอย่างเคลิบเคลิ้ม หารู้ไม่ว่าทางที่กำลังเดินอยู่มีบางอย่างจ้องจะขัดขาอยู่

แล้วมีหรือที่เด็กหนุ่มเด๋ออย่างโดนัลด์จะไม่ล้ม

“อ๊ากกกก!!”

ใช่ หน้าหวานไถลไปกับพื้นพรมพร้อมกับเอกสารที่กำลังจะเอาไปก๊อปปี้ลอยขึ้นกระจัดกระจายไปเรียบร้อยแล้ว

เสียงหัวเราะคิกคักของเจ้าของเรียวขาที่สวมรองเท้าส้นสูงปลายแหลมพอๆกับปากของเธอดังขึ้นเมื่อเห็นโดนัลด์ล้มลง เด็กหนุ่มตัวสูงค่อยๆพยุงตัวเองขึ้นช้าๆก่อนจะหันไปมองต้นตอที่กำลังหันหน้าไปคุยกับเพื่อนร่วมงานอย่างออกรส

“สมน้ำหน้า หมั้นไส้มานานละ”

เสียงแหลมแทงเข้าโสตประสาทของเด็กหนุ่ม ทำให้โดนัลด์เบ้หน้าออกมาแบบช่วยไม่ได้ ก่อนร่างโปร่งก้มลงเก็บเอกสารท่ามกลางเสียงเอะอะอะไรไม่รู้ที่อยู่ด้านหลัง

ครืด..

“เกิดอะไรขึ้น?”

เสียงประตูเลื่อนดังขึ้นพร้อมกับเสียงทุ้มของร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องเพื่อดูเหตุการณ์หน้าห้องตัวเอง ก่อนจะมองไปรอบๆ จนสะดุดกับเด็กหนุ่มร่างโปร่งที่กำลังก้มเก็บกระดาษไปทำปากขมุบขมิบบ่นอะไรซักอย่างไป หรือว่านี่คือพนักงานที่หาเรื่องเดินผ่านห้องเขาบ่อยๆกันนะ? เพอร์ซิวัลคิด ไม่ใช่ไม่รู้ว่ามีคนพยายามเดินผ่านห้องครั้งไม่เว้น แค่ไม่สนใจ บางครั้งก็รำคาญตอนรู้สึกว่ามีคนมองจากด้านนอกกระจกเลยต้องสั่งให้เลขาที่อยู่ในห้องปิดม่านให้เขา แต่ก็ไม่วายอีกคนด้านนอกส่องเขาผ่านริ้วม่านให้ได้ แต่ก็ไม่เคยเห็นหน้าชัดๆซักที รู้แค่ว่าเป็นเด็กหนุ่มตัวสูงและแต่งตัวเชยเท่านั้น ว่าแล้วก็ขอดูหน้าหน่อยสิ

ชายหนุ่มก้มลงเก็บกระดาษที่อยู่ตรงหน้าขึ้นมาพร้อมกับที่เด็กหนุ่มหันมาพอดี มือหนาเลยส่งเอกสารใบสุดท้ายให้โดนัลด์ที่กำลังทำตาเป็นประกายเหมือนเห็นของเล่น เด็กหนุ่มยิ้มกว้างเมื่อเห็นร่างสูง ทำเอาคนแก่หัวใจกระตุกราวกับโดนไฟช็อต

น่ารักกว่าที่คิด

“ขอบคุณครับ” โดนัลด์รับกระดาษมาจากคนตรงหน้า และจงใจสัมผัสมือคนมีอายุอย่างเห็นได้ชัด ดวงหน้าหวานยิ้มกว้างพลางเห่อร้อนเมื่อได้สัมผัสอีกคน

“เกิดอะไรขึ้น? เห็นเอะอะกัน” เพอร์ซิวัลถามเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ดูร่าเริงเหมือนสุนัขเห็นเจ้าของ

“ไม่มีอะไรครับ ผมแค่สะดุดล้ม”

แค่สะดุดขาของใครบางคน แต่ต้องขอบคุณมากนะครับที่ขัดขาผม เพราะทำให้คนที่เข้างานแต่เช้าและไม่ยอมออกไปไหนจนกว่าจะเลิกงานอย่างเพอร์ซิวัล เกรฟส์ เดินออกมาจากห้องได้ ขอบคุณจริงๆนะครับ

เด็กหนุ่มคิดในใจพลางจ้องมองสำรวจไปทั่วใบหน้าของคนมีอายุมากกว่า ยิ่งมองใกล้ๆยิ่งหล่อนะครับเนี่ย

เพอร์ซิวัลเลิกคิ้วหนาๆมองเด็กหนุ่มตรงหน้าที่ทำหน้าเคลิ้มๆตอนมองหน้าเขา เอาจริงเหรอ? เด็กหนุ่มตรงหน้านี่ดูหลงเขาหนักเกินไปแล้วนะเนี่ย

“นาย..ชื่ออะไร?”

“โดนัลด์ครับ เรียกผมโดนัลด์”

โดนัลด์ตอบแทบจะทันทีเมื่ออีกคนถาม คุณเกรฟส์ถามชื่อเราด้วยแหละ~

“อือ โดนัลด์”

“ครับ!

“ฉันไล่นายออก”

ห๊ะ!?

สิบนาทีต่อมาเด็กหนุ่มผมยาวระต้นคอในเสื้อเชิ้ตลายตารางก็ยืนถือกล่องข้าวของตัวเองอยู่หน้าบริษัทอย่างมึนๆ พร้อมในมือก็กำเช็คที่ประธานบริษัทให้มาไว้แน่น เหตุผลที่เขาได้มายืนอยู่ตรงนี้ก็เพราะคุณเกรฟส์เห็นเขาแอบอู้งานมาเดินผ่านห้องบ่อยๆ แถมยังก่อเรื่องส่งเสียงเอะอะทำให้อีกคนต้องเดินออกมา ไล่เขาออกด้วยตัวเองอีก เขาไม่ผิดซักหน่อย เวลาแอบไปส่องก็ทำงานไปด้วย ไม่ได้แอบอู้เดินผ่านเฉยๆซักหน่อย แล้วที่เขาเอะอะไม่ใช่เพราะพนักงานสาวคนนั้นแกล้งเขาหรอกหรือ? โลกนี้มันไม่ยุติธรรมเลย คิดแล้วหงุดหงิด พาลต้องยกเท้าเตะไปที่บันไดหน้าบริษัทแรงๆซักที

ปัก!

ผลนะหรือ?

เจ็บสิถามได้!

“อูยยย..”

เด็กหนุ่มทรุดตัวนั่งลงกับบันไดที่เขาพึ่งเตะไปพลางร้องโอดโอย วางของลงก่อนกุมเท้าตัวเองแน่น คิดถึงแม่จังครับ ถ้าแม่รู้ว่าเขาลำบากต้องรีบมาหาแน่เลย แต่เขาจะให้แม่รู้ไม่ได้ เขารับปากกับตัวเองแล้วนี่ว่าจะโตขึ้น ต้องทำให้ได้

แล้วจะทำยังไงล่ะ?

ครุ่นคิด..

เวลาผ่านไปจนพลบค่ำเขายังคิดไม่ออก จนกระทั่งโดนัลด์นึกขึ้นได้ว่าถ้าเอาเวลาที่เขานั่งครุ่นคิดไปหางานใหม่ทำ เขาคงได้งานไปแล้ว

เนอะ แล้วนั่งอยู่ทำไมเนี่ย ลุกขึ้นสิ โดนัลด์

โดนัลด์คว้ากล่องข้าวของไปกอดไว้แนบอกก่อนจะลุกขึ้น ปัดเนื้อปัดตัวเป็นพิธี พลางทำใจเรื่องคุณเกรฟส์ ก่อนตัดสินใจสูดหายใจเข้าลึกๆ กำลังจะเดินออกไปอยู่แล้วแท้ๆ แต่เสียงๆนึงทำให้ร่างโปร่งต้องหยุดแล้วหันไปมอง

“ยังไม่กลับอีกเหรอ?”

“กำลังกลับครับ พึ่งทำใจได้”

ร่างโปร่งยกมือข้างนึงขึ้นมาเกาหัวเบาๆพลางหันหน้าหลบสายตาอีกคน ถ้าหันไปมองโดนัลด์ต้องห้ามใจไม่ได้แน่ๆเลยครับ

“เหรอ? กลับดีๆล่ะ”

พูดแล้วก็เดินไปทางรถที่เขาจอดไว้หน้าตึกสูง ทิ้งเด็กยืนมองตามทุกกิริยาตั้งแต่เปิดจนเขาขึ้นไป

เดี๋ยวนะ? แล้วนายจะปล่อยให้เขาไปจริงๆอ่ะ โดนัลด์! ทำไงดี? ไม่อยากปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นหลุดมือเลยนี่

สมองสั่งการช้ากว่าหัวใจ เพราะตอนนี้โดนัลด์ได้ทิ้งกล่องที่อุ้มมาตลอดเทกระจาดลงกับพื้น ก่อนวิ่งไปกระโดดขึ้นหลังรถที่ออกตัวเร็วจนคนที่เผลอกระโดดขึ้นหลังคันหรูอย่างโดนัลด์หาที่เกาะไม่ทันต้องไหลไปกองอยู่กับพื้นคอนกรีต

แม่จ๋า!! หนูเจ็บ!

เอี๊ยดด!

รถคันดังกล่าวหยุดลงก่อนที่เจ้าของรถจะรีบเดินออกมาดูสภาพของเด็กหนุ่มร่างโปร่งที่นอนขดตัวอยู่กับพื้นพลางกุมขมับก่อนจะเดินไปอุ้มเด็กหนุ่มตัวปัญหาขึ้น

“นายนี่มันจริงๆเลย ว่าจะไม่แล้วนะ” เพอร์ซิวัลบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนจะโน้มหน้าลงไปหอมแก้มใสของคนในอ้อมกอดแรงๆด้วยความหมั้นเขี้ยว และด้วยความตกใจ โดนัลด์ก็หันไปมองหน้าร่างสูงแล้วทำหน้าเด๋อๆใส่

“ครับ?” โดนัลด์มองอีกคนตาปริบๆโดยไม่รู้ตัวว่าตัวเองถูกจับยัดเข้าไปในรถคันหรูเป็นที่เรียบร้อย เด็กหนุ่มมองตามคนมีอายุที่เดินอ้อมหน้ารถไปขึ้นฝั่งคนขับ พออีกคนมานั่งข้างแล้วก็ยังไม่หยุดมอง ไม่วายที่เพอร์ซิวัลจะเอื้อมมือไปดึงเข็มขัดมาคาดให้เด็กหนุ่มที่เอาแต่จ้องเขา

“เลิกมองได้แล้ว” เพอร์ซิวัลว่าก่อนหันไปมองถนนแล้วสตาร์ทรถ

“ผมไม่เข้าใจ” เสียงแหบเอ่ยถามพลางมองหน้าชายหนุ่มไม่เลิก “คุณไล่ผมออกเพราะผมชอบอู้งาน ผมเข้าใจ แต่ผมไม่เข้าใจที่คุณหอมแก้มผม ผมชอบคุณนะ แต่ไม่เข้าใจ”

“ก็ฉันชอบนาย”

“ห๊ะ?”

“เลิกส่งเสียงแบบนั้นที”

“ก็ผมไม่เข้าใจ โอเค ผมอาจจะผ่านหน้าห้องคุณบ่อย แต่ผมมั่นใจว่านั่นไม่ใช่เหตุผลที่คุณชอบผมแน่ๆ”

“แล้วนายชอบฉันเพราะอะไร?” เพอร์ซิวัลหันมาถามเด็กหนุ่มข้างๆก่อนหันไปมองถนนต่อ

โดนัลด์คิดแปบนึงก่อนตอบ

“เพราะคุณหล่อ”

            เมื่อได้ยินแบบนั้นคนมีอายุมากกว่าก็หลุดขำออกมาอย่างเอ็นดู

            “ฉันก็ชอบนายน่ารักเหมือนกัน”

            เพอร์ซิวัลตอบพลางยิ้มบางๆ ทำเอาเด็กหนุ่มหน้าร้อนขึ้นมาอย่างลืมตัว และด้วยความลืมตัวอีกนั่นแหละที่ทำให้โดนัลด์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้แอร์ เรียกเสียงขำทุ้มๆของอีกคนเบาๆ

            “นายทำอะไรน่ะ?”

            “ผม..ผมไม่รู้ผมแค่ร้อน” โดนัลด์พัดหน้าตัวเองแรงๆ แต่ก็นั่นแหละ มันไม่ได้ช่วยให้หน้าของเขาหายร้อนเลยสักนิดกลับกัน ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะของชายหนุ่มหน้าเขาก็ยิ่งเห่อร้อนมากกว่าเดิม เด็กหนุ่มหันไปถามคนข้างตัวเปลี่ยนเรื่อง “ว่าแต่ คุณบอกว่าชอบผม ทำไมคุณถึงไล่ผมออกล่ะ?”

            “ก็นายทำผิด ไม่เกี่ยวหรอกว่าชอบรึเปล่า ผิดก็คือผิด เข้าใจนะ”

            เพอร์ซิวัลพูดพลางเอียงคอไปพูดใกล้ๆอีกคนก่อนจะขยับมานั่งตัวตรงดังเดิม

            “แล้วคุณจะพาผมไปไหนเนี่ย?” โดนัลด์เอ่ยถามสอดส่องไปมาสองข้างทาง

            “ไปทำแผล..ที่คอนโดฉัน”

            “ห๊ะ? แผลอะไร?”

            ไม่ต้องรอให้โดนัลด์สงสัยได้นานกว่านี้ เพอร์ซิวัลก็ยกมือขึ้นชี้แผลที่ข้อศอกของเด็กหนุ่มที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองมีแผลตั้งแต่ตอนไหน จนต้องร้องอ๋อขึ้นมาว่าตัวเองทำอะไรลงไป เจ้าตัวก็แต่หัวเราะแหะๆให้ความซุ่มซ่ามของตัวเอง ก่อนจะพลิกแขนตัวเองไปมาเพื่อดูแผล

            โห..แค่ถลอกนิดเดียวเอง

            เวลาผ่านไม่นานนักรถคันหรูก็หยุดลงในที่จอดรถของคอนโดสูงที่ท่าทางจะแพงใช่เล็ก อดไม่ได้ที่จะมองไปรอบ ร่างโปร่งพาตัวเองลงจากรถโดยไม่รออีกคนมาเปิดประตูให้

           

            โห..ลานจอดรถที่นี้ กว้างจังเลย

           

           ดวงตากลมมองไปรอบอย่างสนใจ มองไปทางไหนก็มีแต่รถแพงๆทั้งนั้นเลย อยากมีมั่งจัง นั่น! บีเอ็มดับบลิว ซีโฟร์นี่! สุดยอดไปเลย เด็กหนุ่มทำตาเป็นประกายเมื่อเห็นรถคันสวยจอดอยู่ไกลๆ แต่ก่อนที่จะชื่นชมรถสวยๆในลานจอดนี่ทั้งหมด เพอร์ซิวัลก็ดึงแขนข้างที่ไม่มีแผลของเด็กหนุ่มให้เดินขึ้นลิฟท์มาซะก่อน

            “โถ่..”

            “อะไร? นายสนใจรถพวกนั้นมากกว่าฉันรึไง?”

            เพอร์ซิวัลเหลือบมองเด็กหนุ่มที่ทำท่าหมดอาลัยข้างๆ สนใจรถมากกว่าเขางั้นเหรอ? ได้ มีโอกาสพ่อจะเผาทิ้งให้หมดเลย

            “น้อยใจอะไรกันครับ ผมแค่สนใจแปบเดียวเอง”

            เพอร์ซิวัลไม่ตอบจนกระทั่งถึงชั้นที่กดลิฟท์ขึ้นมา ร่างสูงพาตัวเองออกจากตัวลิฟท์ก่อน โดยมีร่างโปร่งเดินตามติดๆ

            “เดี๋ยวสิครับ..คุณเกรฟส์”

            ร่างสูงยกคีย์การ์ดขึ้นมาทาบกับเครื่องแสกนก่อนที่จะได้ยินเสียงปลดล็อคประตูจากด้านใน เพอร์ซิวัลเลยเปิดเข้าห้องไป ไม่ฟังอะไรทั้งสิ้น ทำให้ร่างโปร่งต้องเดินตามเข้าห้อง เห็นหลังของเพอร์ซิวัลหายไปในห้องๆนึง มือขาวเลยเอื้อมมือไปปิดประตูก่อนเดินไปนั่งที่โซฟากลางห้อง ทั้งห้องตกแต่งด้วยสไตล์โมเดิร์นคุมโทนสีน้ำตาลเรียบหรู ทางฝั่งซ้ายของประตูเป็นครัวแบบเปิดเล็กๆ กลางห้องมีเฟอร์นิเจอร์ไว้สำหรับรับแขก ถัดไปมีอีกสองประตูน่าจะเป็นห้องนอน กับห้องน้ำ

            โดนัลด์มองไปรอบๆ กระทั่งเจ้าของห้องโผล่ออกมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล แล้วเดินมาทางเขา ก่อนจะนั่งคุกเข่าตรงหน้าร่างโปร่งแล้วจับแขนอีกคนมาทำแผลอย่างเบาๆมือ โดนัลด์ก็มองอีกคนอย่างเพลินตาเช่นกัน

           

            หล่อจังครับ

            “คิดอะไรอยู่?”

            เพอร์ซิวัลถามขึ้นเมื่อทำแผลให้อีกคนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนวางกล่องพยาบาลไว้บนโต๊ะเตี้ยด้านหลัง และค่อยๆหันมาวางมือทั้งสองข้างไว้บนเข่ายาวอีกคน ก่อนลูบไปมาช้าๆ สายตาคมช้อนมองดวงใบหน้าขาวที่ตอนนี้ขึ้นเสียงระเรื่ออย่างเห็นได้ชัดด้วยความเขิน

            จะไม่ให้เขินได้ไงในเมื่อหน้าหล่อๆนั่นใกล้ขนาดนี้แถมมือของเขาก็ลูบไปมาตรงขาอ่อนของเด็กหนุ่มอยู่นั่นแหละ

            “หืม? ว่าไงครับ” ร่างสูงเอนตัวขึ้นกระซิบที่แก้มฝาดพลางใช้มือบีบที่เนื้อขาอ่อนเบาๆ จนร่างโปร่งเกร็งสั่นเพราะบางอย่างที่แข็งขันอยู่ในกางเกงยีนส์ตัวโปรด

            “ผมแค่คิดว่าคุณหล่อดี”

            จนเด็กหนุ่มทนไม่ไหว ต้องทำให้คนตรงหน้ารู้สึกแบบเดียวกันให้ได้เลย โดยการใช้วิธีเดียวกันก็คือ ใช้มือทั้งลูบไปมาที่ข้าต้นขาแกร่งของอีกคน พลางช้อนตามองอีกคน

            เป็นไงล่ะ! มีอารมณ์แล้วใช่ไหมล่ะ!

            ได้ผล โดนัลด์สังเกตเห็นการโปร่งพองของกางเกงสแล็กสีดำขลับนั่นได้ ทำให้เด็กหนุ่มยิ้มเยาะคนตรงหน้าก่อนจะโน้มหน้าไปกดจูบอีกคนแรงๆ และคนมีอายุมากกว่าก็จูบตอบ มันเป็นจูบที่เขาต้องการ แบบที่ผู้หญิงหลายที่เด็กหนุ่มเคยผ่านมาไม่สามารถให้ได้ เร่าร้อน รุนแรง เต็มไปด้วยอารมณ์ ลิ้นร้อนๆของอีกคนทำเอาสติของเด็กหนุ่มกระเจิง ไม่เคยมีใครทำให้เขามีความรู้สึกเท่านี้มาก่อน

ให้ตายสิ จะไป!

“ฮ้า..” เด็กหนุ่มผละออกมาหายใจแรงๆก่อนจะโดนปิดปากอีกครั้งโดยคนแก่หื่นกระหายตรงหน้า

จนได้สิ!

“อื้อ! อ่า..”

โดนัลด์ครางเสียงต่ำก่อนเหยียดตัวเกร็งเมื่อรู้สึกปลดปล่อย

มันต้องไม่เป็นแบบนี้สิ!!

เพอร์ซิวัลหัวเราะออกมาเมื่อเห็นคนใต้ร่างหอบหายใจแรงๆ ก่อนจะยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อที่เกาะตามกรอบหน้าของอีกคนที่หน้าแดงมองเป้ากางเกงที่เป็นดวงเพราะของเหลวภายใน

“แค่จูบเองนะ เด็กน้อย..ยังมีหนักกว่านี้รอนายอยู่นะ”

“ผมรู้ ผมแค่ไม่เคยจูบแบบนี้กับใคร”

เมื่อสิ้นประโยคเส้นบางๆที่เรียกว่าความอดทนของเพอร์ซิวัลก็ได้หมดลง ร่างสูงทำท่าจะปลุกปล้ำเด็กหนุ่มอีกครั้ง แต่แขนขาวก็ดันอกเขาไว้ก่อน

“ผมมีอะไรจะบอก”

“อะไร?”

“คำเตือนคือสับปะรด”

-END-

Note : เมื่ออ่านจบทุกคนอาจจะงงว่า อะไรคือสับปะรด อยากให้รู้ว่า หนูก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ! แล้วทุกคนก็อาจจะคิดว่าทำไม คุณมึงถึงตัดจบแบบมึนๆเยี่ยงนี้ อยากให้รู้อีกเหมือนกันนะคะ ว่า หนูตันค่ะ! และทุกคนก็อาจจะอยากรู้อีกนั่นแหละว่า เรื่องอะไรวะเนี่ย งงไปหมดแล้ว อย่าว่าแต่คุณเลย เราก็งง! เอาเป็นว่ามึนงงตรงไหน ให้ถามนะคะนักเรียน เราจะอธิบายให้ฟังเอง บางคนก็อาจจะมองแล้วทำไม ไม่แต่งให้เข้าใจง่ายๆกว่านี้เล่า คำตอบง่ายๆเลยนะคะ หนูคิดไม่ทันค่ะ! ยังไงก็ ผิดพลาดประการใดก็ขออภัยด้วยนะคะ

-PPZKB-